خبرگزاری آریا - پناهگاه حیات وحش شیرکوه شیرکوه در میان کوهستان های مرکزی ایران از دیرباز مورد توجه بوده و نقش حیاتی خود را ایفاد می کرده است. این کوهستان از اولین مناطقی بود که پس از تشکیل اداره کل حفاظت محیط زیست استان یزد مورد توجه قرار گرفت و در سال 1352 محیط بانی شیرکوه تأسیس شد.
به گزارش روابط عمومی اداره کل حفاظت محیط زیست استان یزد، در دهه 60 و 70 حضور محیط زیست در این منطقه ارزشمند کمتر شد اما مجدداً در 1380/2/15 بعنوان منطقه شکار ممنوع تصویب و آگهی شد. و در سال 1398 با تصویب شورای عالی حفاظت محیط زیست به عنوان پناهگاه حیات وحش معرفی شد.
منطقه شیرکوه با مساحتی در حدود 51 هزار هکتار در جنوب غربی شهر یزد (مرکز استان) قرار دارد. بخش اعظم این منطقه در حوزه شهرستان تفت و بخشهای کوچکی از آن در حوزه شهرستان های یزد و مهریز واقع شده است.
کوهستان شیرکوه تنها منبع پایدار تأمین بخشی از آب حوزه یزد- اردکان و مهریز است. کوهستان شیرکوه به عنوان یکی از مهم ترین ارتفاعات مرکزی ایران، حائز ارزشهای فراوانی در زمینه های مختلف زیست محیطی و گردشگری است و از مهم ترین دلایل تداوم حیات در دشتهای پیرامونی به ویژه دشت یزد- اردکان، تاثیرات شگرف این کوهستان و تعدیل شرایط سخت کویری پیرامونی است.
بر طبق آخرین مطالعه در خصوص فلور یزد در این استان تعداد 875گونه شناسایی شده است. با شناسایی 610 گونه در شیرکوه به عبارتی نزدیک به 70 %فلور یزد در کوهستان شیرکوه مشاهده می شود. این نسبت بالا در سطحی بسیار محدود نسبت به کل سطح استان، نشان از غنای بالای گونه ای در این منطقه دارد. سلسله جبال شیرکوه از قدیم تاکنون محل امن و مناسبی برای انواع حیوانات وحشی بوده است.
عوارض محدود کننده طبیعی مانند پرتگاهها، نقاط بسیار صع العبور، مراتع انبوه، وجود دهها چشمه و رودخانه فصلی، مناطق پوشیده از برف در اغلب ماههای سال، عدم دسترسی آسان به بعضی مناطق و عوامل دیگر باعث شد تا محل بسیار مناسبی برای زاد و ولد حیوانات وحشی خصوصا کل و بز و قوچ و میش وحشی فراهم شود. علاوه بر گونه های معمول اکوسیستم های کوهستانی نظیر کل و بز، قوچ و میش، پلنگ و... دارای گونه های جانوری با خاستگاه ارتفاعات البرز و زاگرس است که حفظ آنها به دلیل ارزش تفسیری از دوره های مختلف زمین شناسی الزامی است.
بدیهی است که ایجاد تغییرات، تجاوز و افراط در بهره برداری غیر اصولی از اکوسیستم های طبیعی در گذشته، تعدد جاده های آسفالته و قطع کریدورهای وحوش، زمینه های انقراض و تهدید نسل برخی از گونه های جانوری و گیاهی را فراهم آورده است و در حال حاضر تنها با حفاظت اصولی از این منابع خدادادی و اعمال مدیریت صحیح می توان به نجات برخی گونه ها دست یافت.