خبرگزاری آریا-پدرو آلمودوار کارگردانی که فیلم های درخشانی همچون «همه چیز درباره مادرم»، «با او حرف بزن»، «تربیت بد»، «بازگشت» و «آغوش های گسسته» را در کارنامه خود دارد. او همچنین صاحب دو اسکار یکی برای فیلمنامه «با او حرف بزن» و دیگری برای بهترین فیلم غیر انگلیسی زبان «همه چیز درباره مادرم» است.
و اکنون فیلم «درد و شکوه» یا« Pain and Glory»
فیلم روایت کارگردانی بنام سالوادور است که کماکان دست از حرفه اش کشیده و بیمار و افسرده، به گونه ای زندگی را در گذشته اش جستجو می کند.
پدرو آلمودوا، کارگردانی است که فیلم های کاملا شخصی ای می سازد. فیلم های او ویژگی هایی همچون مرگ و خودارجاعی دارد. اما این بار دست و پنجه نرم کردم با مفهوم مرگ را به گونه ای دیگر شاهد هستیم. سالوادور گاهی مرگ را موجب آرامش خود می یابد و گاهی در برابرش قد علم می کند . گاهی نیز به بهانه مصرف مواد مخدر به چیزی بین این دو کفایت می کند.
فیلم حال و هوای فیلم های مدرن را دارا می باشد. با همان ریتم ملو و حرکات نرم دوربین. فیلمساز هیچگونه عجله ای برای بیان دغدغه هایش ندارد. با نرمی و لطافت و بدون هیچگونه شعاری، آهسته آهسته در مخاطب نفوذ می کند و او را بی هیچ تلاشی مجاب می کند فیلم را تا انتها دنبال کند. فیلم فلش بک هایی به گذشته ی سالوادور دارد. این فلش بک ها آنچنان ظریف اتفاق می افتند که مخاطب به هیچ عنوان این جابجایی را احساس نمی کند و میل به تعقیب داستان دارد. و در نهایت غافلگیری صورت می گیرد.کارگردانی و فیلمبرداری آنقدر خوب صورت می گیرد که مخاطب همواره بین حال و گذشته غوطه ور است و از این غوطه وری لذت می برد.
فیلمنامه بسیار روان روایت می شود. سالوادور به خوبی شخصیت پردازی شده و کشمکش های درونی و آشفتگی ذهنی اش به درستی به تصویر کشده شده است. از جایی به بعد مخاطب امیدوار می شود که شخصیت اصلی یعنی سالوادور از پَس تمام کشمکش های درونی اش بر می آید، آنها را می پذیرد و سعی می کند که با آنها کنار بیاید.
تک گویی و مونولوگی که به شکل نمایشنامه بیان می شود به گونه ای کل فیلم را ارجاع می دهد به زندگی و دغدغه های شخصی فیلمساز. پدرو آلمودوار در حقیقت پسری روستایی است که پدرش با قاطر بشکه های شراب را حمل می کرد. او همچنین یک همجنسگرا است. آلمودوار به خوبی توانسته گوشه ای احساسات، دغدغه ها و درونیات خود را به تصویر بکشد. شاید بتوان گفت فیلم Pain and Glory یکی از شخصی ترین فیلم های او و البته یکی از بهترین ها در بین فیلم های قبلی اش باشد.
یادداشت: سهیلا بلوردی